Second Entry

October 13, 2011
8:35PM; Thursday

Hindi naging maganda ang nangyari sa akin ngayong araw na ito. Nakita ako ng titser ko na natutulog kasi. Naman! Try kaya nilang gumawa ng schedule kung kailan sila pwedeng magpagawa ng takdang-aralin sa kanilang mga estudyante kaya. Kahit papaano mahirap ang mag-aral.

Isipin naman nila sana iyon. Kung totoo si Genie, kanina pa ako humiling sa kanya.

Para hindi ako datnan ng antok, minabuti ni Ms. Bautista na palabasin ako sa kanyang klase at tumayo sa pasilyo. Pasilyo ba kamo? Hala!

Naalala ko pala na recess ng kabilang seksyon. Patay makikita ako ng mga kakilala ko at higit sa lahat si Mateo. Lagot na talaga ako.

Biglang nagsilabasan ang mga estudyante sa kabilang seksyon. Nakatungo lang ako para hindi nila mapansin ang tulad ko.

Ramdam ko na silang lahat ay nakatingin sa akin. Para tuloy akong preso na pinalandakan ang sarili sa iba. Masamang tao kung baga. Narinig ko ang sinabi ng isang estudyante. “Nakakatakot talaga si Ms. Baustista.” Agree ako sa sinabi niya. Sa lahat ng titser, sa kanya nanginginig ang tuhod ko. Si Ms. Bautista pala ang aming Chemistry teacher. The terrorist of the third year class. Lahat ay napapayuko sa kaniya sa tuwing nakikita namin siyang paraan tapos sabay sabing “good morning (kapag umaga) at good afternoon (kapag hapon) Ms. Bautista.” Tapos siya hindi man lang hihinto para batiin din niya kami. Daig pa niya ang isang executive manager. Reyna siyang matatawag. Reyna ng pagtaas palagi ng kilay at daig pa si Inay Magenta. Hmmmm!!!

Habang nakatungo ako, may biglang humawak sa aking uluhan. Gusto ko sanang itingala ito kaso nahihiya ako na makita kung sinuman iyon.

“Good girl ha.”

Nanlaki ang mata ko nang narinig ko ang boses. Pamilyar ang boses na yon. Panigurado kay Mateo ang boses na narinig ko.

Bingo! Tama ang hula ko. Si Mateo nga! Feeling close. Ngumiti siya. Yung ngiting kayang magpatigil ng oras. Sana huwag na niyang tanggalin ang kanyang kamay sa aking uluhan. Sana huwag ng matapos ang oras na ito. Sana… dami kong sana. Ano roon ang gusto kong mangyari?

“Mateo Guevarra! Sino ang may sabing kausapin mo ang estudyante ko!”

Bigla niyang tinanggal ang kanyang kamay at tuluyan ng lumayo sa akin.

Napatingin ako kay Ms. Bautista. Naku yung mga mata niya, nanlilisik. Nakakatakot.

Agad pumasok si Ms. Bautista sa loob ng aming klasrum.

Habang dumaraan ang iba pang mga estudyante, ang layo ng aking tinatanaw. Nagbabasakali akong makita ko siya. Kung hindi lang sumingit si Ms. Bautista e di sana masaya ang araw ko ngayon.
Dami kong sana ni isa walang nangyari.

Nang lumabas na ang mga kaklase ko, saglit akong kinausap ni Ms. Bautista.

“Lea sa susunod na makita kitang natutulog sa klase ko, ipapa-guidance na kita.”

Threat ba iyon o warning? Tumungo na lamang ako. Agad akong pinalabas para mag-recess na rin. Nakita ko ang iba ko pang mga klase, naglalakad sa may pasilyo. Sumunod na rin ako sa kanila. Panay ang tanong nila sa akin kung ano ang pakiramdam na napalabas. Ako naman itong todo tawa.

Bigla na lamang nagtanong ang isa kong kaklase tungkol sa nangyari kanina. Ako naman itong napaisip kung ano yung nangyari na iyon.
“Eeehhh… todo tanggi ka pa. Yung boy kanina. Pansin ko kasi close kayo.” Wika niya

Sino siya? dugtong niya.

Naalala ko na. yung ginawa sa akin na Mateo ang sinasabi niya. Ang slow ko talaga

Ako naman itong kwento ng kwento sa kanila tungkol kay Mateo. Yung kwento ko ay tungkol kay Mateo lamang. Kung kailan siya pinanganak, ano ang favorite foods niya at past-time niya e hindi ko na alam iyon. Basta hanggang name lang ako.

Naalala ko noong second year high school pa ako, buong third year ay pina-guidance niya kasi sa misconduct na kanilang ginawa. Nakita kasi ni Ms. Bautista na nagtatawanan ang buong klase. Feeling niya marahil siya ang pinagtatawanan. Nakarinig lang din niya ang salitang mataba (as if naman siya iyon).

Mataba si Ms. Bautista. Feeling mo may sanggol sa kanyang sinapupunan. Tsanak kamo! Feeling mo naglalakad na Balyena sa lupa at feeling mo rin isang bola na tumatalbog. Isang quarter pound na burger, at isang extra-large na coke. Gutom na ata ako kaya ko naisip iyon kanina.

Mga ilang minuto na lang at magka-klase na ang seksyon ni Mateo.

Nakita ko siyang pabalik na sa kaniyang klasrum. Sinundan ko siya ng aking tingin.

Shocking a… tumingin siya sa akin at ngumiti.

Napansin ng mga kaibigan ko ang pamumula ng aking pisngi. Ayun tinukso nila ako di oras. Ako naman itong tawa ng tawa lang. Isang baliw na hindi ko mawari kung kinikilig ba ako o natutuwa kasi tinutukso nila ako kay Mateo. Malay ko ba.

Habang tumatagal D, lalo nahuhulog ang loob ko sa kanya.

Posible kaya? Alam mo na iyon. Hindi ko alam kung tipo niya ang tulad ko. At bakit pa ako nangangarap? Inisip ko nga na kung malaman niya na crush ko siya, matutuwa ba siya? Crush din ba niya ako? Asa! Sino ba naman ako D, isang hamak na third year lang ako at tapos siya graduating na. Ngayon ko lang naisip ang bagay na iyon. Kung aamin ako, may pag-asa kaya?

Teka! Bakit ako? Hindi siya?

Kung sa bagay wala naman siyang gusto sa akin kaya bakit siya aamin?
Kung dadaanin ko sa lumang kaugalian, yung tipong magsusulat ako ng love letter para sa kanya tapos ilalagay sa locker, posibleng malaman niya na gusto ko siya.

Stop! Look! And listen! Crush ko lang pala siya.

Baka naman love na.

Ewan.

First Entry

October 12, 2011
9:34P.M, Wednesday

Wala kasi akong makausap kaya heto ako, ginugulo ko ang isang tulad mo. Ikaw lang naman ang may ganang makinig sa akin. Matagal na rin buhat na nagkausap tayo. Hindi ko rin mabilang kung ilang araw na. Baka nga linggo o buwan. Hindi ko talaga maalala. Paumanhin na lang kung ngayon lang kita nakausap muli. Sana handa ka pa ring makinig sa akin. Alam mo na. Mahirap ang buhay third year.

Apat na buwan na buhat nagsimula ang pasukan, kung bibilangin mo kung ilang quarters na ang lumipas bago ako makasulat sa iyo, masasabi ko na lumampas na ang first at second quarter. Tumpak! Papasok na ang third quarter at heto ako ngayon, sinusulat ko sa iyo ang mga nangyari sa akin.

May isang tao kasi na hindi maalis-alis sa aking isipan. Lagi ko siyang napapansin. Ewan ko ba. tadhana bang matatawag iyon? O baka naman nagkataon lang? Alin man sa dalawa, lumalabas na lagi ko siyang nakikita na hindi ko mawari kung bakit.

Alam mo, masaya ako sapagkat nakita ko siya na hindi ko inaasahan kaninang umaga. Hindi ko nga alam kung ano ang pumasok sa utak ko at nalingon ko siya at kung bakit puno ako ng galak sa aking puso. Naglalakad lang ako papasok sa iskul nang bigla siyang lumitaw sa aking dinadaanan. Para siyang kabute na sumulpot na walang paalam. Hindi ko siya kaklase at hindi ko rin siya ka-edad. Gayunpaman, hindi ko talaga maalis ang tingin ko sa tulad niya. Walang oras na hindi ko siya napapansin. Para tuloy akong ispiya na umaaligid na hindi niya nalalaman at kung malaman man niya, lagot ako.

Sa tindig niya, mga 5’11 marahil ang kanyang height; sa tuwing Chemistry class namin nakikita ko siyang nakapila sa may Canteen. Hindi man parehas ang aming breaktime, pansin ko siya kapag napapadungaw ako sa bintana. Malapit lang kasi ang Canteen sa room na pinapasukan ko. At siya rin lang ang kaisa-isang tao na kahit sa malayo nakikita ko pa rin. O sadyang naka-set na yung mata ko para sa kanya.

Nakabili na siya at paalis na sa Canteen. Palakad na siya sa pasilyo nang bigla siyang napatingin sa itaas at nakita niya ako na nakadungaw. S***! Our eyes just met! Bigla kong hinawi ang kurtina sa takot na pagkamalaman akong stalker. Subalit hindi ko tinatanggi na bumilis bigla ang tibok ng aking puso. Oh God, please help me to overcome this feeling!

At dahil doon tinawag ako ni Ms. Bautista. Buti na lamang nakasagot ako. Hay, salamat naman. Lakas talaga ng prayer.

Pagkatapos ng Science, recess time na namin. Sa kasamaang palad, siya namang klase nung taong lagi kong napapansin. Nakakasalubong namin ang ibang estudyante na papasok sa kanilang silid-aralan. Nakita ko siya na nakikipagkulitan sa kanyang mga kaklase kaya marahil hindi niya ako napansin na nakatingin sa kanya. Napansin din iyon ng iba ko pang kaklase kaso sa kanya lang talaga ako nakatitig ng mga oras na iyon. Namumukaan kaya niya ako? Kung oo, di sana kanina pa niya ako pinagsabihan na nakita niya akong nakatingin sa kanya. Baka nga hindi. Iba siguro ‘yong tinitignan niya sa itaas. Feelingara talaga ako.

Sumapit ang klase namin sa Math. Bilang estudyante, compute kami ng compute. Daig pa sa isang calculator.

If the projectile is launched with an initial velocity of Vo feet per second from an initial height of So feet, then its height s(t) in feet is determined by the quadratic function s(t)= -16r2 + Vot + So, where t is the time in seconds. If the ball is tossed upward with velocity 64 feet per second from a height of 5 feet, then what is the maximum height reached by the ball?

Ang haba ng sinabi, nasa dulo ang tanong palagi. Style talaga ni sir Navarro, magulo. Nakakasira ng utak. Hindi ko nga alam kung paano naging related ang velocity sa Math. Akala ko pang Science lang pang Math din pala. Buhay estudyante nga naman. Sa isang tanong na yun, umaabot kami ng thirty minutes to answer that question. Tapos kung suko na kami, si sir Navarro tatayo sa kanyang kinauupuan at thirty minutes mage-explain sa harapan. Tapos yung mga tanong na hindi namin nasagutan, take home na. Asar naman. Kaya siguro napanot si sir dahil sa kaka-compute ng mga gano’ng tanong. Hinahaluan niya kasi ng Science. Baka naman sa susunod, magulat na lang kami may worst History na este world History. Close kasi siya kay sir Serapin, ang aming History teacher.

Nang matapos na ang klase, tinulungan ko ang aking guro na dalhin ang mga notebook namin sa faculty.

Shocking! Nasa fourth floor pala ang kanyang room bago mag-faculty room. Pag-akyat ko kasi nakita ko siya na nakatayo sa labas ng kanilang silid-aralan. Bakit kaya? Hindi ako tumingin direkta sa kanya baka magkasalubong na naman ang aming mga tingin. Asa pa ako. Ilusyon lang ata yung nagkasalubong ang aming mga tingin kanina. Tama. Ilusyon lang talaga iyon na pinaglalaruan ang aking mga mata.
Nilapag ko ang mga notebook sa table ng aking titser at saka ako bumalik sa aming klasrum. Pagkalabas ko sa faculty, nakatayo pa rin siya hanggang ngayon sa labas ng kanilang klasrum.

Pababa na sana ako nang bigla akong tinawag ng aking guro. Tinawag din siya at doon ko nalaman kung ano ang kanyang pangalan, Mateo ang kanyang ngalan. Cute pakinggan pero may pagka-biblical ang dating. Nang lumapit kami, yung manggas ng kanyang damit e pakiramdam ko dumikit sa aking balikat. Ang tangkad niya talaga. Inutusan siyang ipa-photocopy ang dalawang hand-outs na kakailanganin ng titser sa kanyang klase bukas. Ako naman i-jot down ang mga assignments na ipapasa pa sa Lunes at ipakopya ko raw sa aking mga kaklase. Hindi niya naisip na may assignment pa kami at yung mga problems na hindi namin nasagutan kanina. Naman si sir talaga!

Ako naman itong mabait na bata at sinunod ang sinabi ng guro. Ganoon din siya. Habang sinusulat ang magiging assignment namin, narinig ko ang pinag-uusapan ng mga teachers. Si Mateo ang kanilang pinag-uusapan. Sinapak niya raw ang isa sa kanyang kaklase. Nanlaki ang aking mga mata nang narinig ko iyon. Sa ganoong klaseng itsura, hindi ko akalain na bully siya. Baka naman may dahilan si Mateo kaya niya iyon ginawa. Ewan ko. Hindi ko alam ang buong kwento. Biglang lumabas ang aking titser. Magbabanyo lang daw siya saglit. Kung matapos man ako, puwede na akong bumalik sa aking room para mag-lunch. Bago makalabas ang aking guro, binilinan niya ako na sabihin kay Mateo na huwag muna siya papasok sa kanyang klasrum.

Habang nagsusulat ako, biglang pasok naman si Mateo at nilapag niya ang mga papel. Paalis na sana siya nang bigla kong sinabi ang pinapasabi ng aking titser. Nagkatingin na naman kami. Pakiramdam ko tumigil ang oras. Bigla akong napatingin sa kanyang ID. Fourth year high school section Newton. Napatigil ako sa aking ginagawa. Napangiti siya’t nakigaya na rin ako. Paraan siguro namin ‘yon ng pakikipagkilala sa isa’t isa. Sa unang pagkakataon, nakita ko ang kanyang ngiti. Naku Lord, nasa langit na ba ako?
Biglang pasok ng mga teacher at ako naman tumayo sa aking kinauupuan at umalis na rin. Iniwan ko siya sa loob ng faculty.

Hindi man lang kami nakapagkwentuhan.

Ano pala ang pagkukwentuhan namin?

Pero aaminin ko, nang mga oras na nagkatinginan kami at ngumiti siya sa akin, biglang bumilis ang tibok ng aking puso na di ko inaasahang mangyayari sa’kin.

Kanina rin pala sa huling subject namin, wala kaming ginawa kundi magsunog ng pwet sa’ming armchair during English hour. Nakarasan din ng nosebleeding ang karamihan sa aking mga kaklase. Bakit? Kasi panay ang pag-konstrak namin ng mga paragraph.

What is life?

My embarrassing childhood experience.

My dreams in life.

Lahat tungkol sa amin, ginawan namin ng mga paragraph. Nakakabaluktot ng dila. Nosebleed din ang drama namin. Kung walang gawa, hindi makakauwi. Naman! Ayaw tanggapin ni Sir Consepcion ang gawa na isa o dalawang paragraphs lang. Gusto niya four to five paragraphs. Nakakadugo ng utak! Ilang beses ng pabalikbalik ang mga kaklase ko. No effect pa rin. Biglang tumayo si Sir Consepcion sabay sabi “that will serve as your assignment. Sabay alis sa aming klasrum.

Habang nag-aayos ako ng gamit, bigla na lamang akong iniwan ng mga kaklase ko. Mismo yung mga cleaners ha. Tama! Uso pa rin iyon sa high school lalong-lalo na kung ang adviser mo si Sir Espino, yung baledoso naming Filipino teacher. Gusto niya laging malinis parati. Kung marumi ka, minus ang abot mo. Minsan tuloy hindi ko alam kung may tinatago siya sa amin. Yung tipong nagtra-transform tuwing gabi. From L nagiging B. Malay ko sa kanya! At bakit ko ba pinapakailaman ang gender ng teacher ko? Kapansin-pansin naman kasi.

Dahil ayaw kong mabawasan ang grade ko ayun no choice ako kundi linisin ang buong klase na ako lamang mag-isa. Naging instant janitress ako. Binura ko ang mga nakasulat sa pisara, pinulot ang mga papel sa ilalim ng mga upuan. Yung mga naiwang libro ng mga kaklase ko nilagay ko sa isang sulok. Bahala sila! Ang bigat ng gamit ko D kaya hindi ko na inuwi at hindi ko sila sasabihan sa bagay na yon.
Nagwalis ako ng buong klasrum. Yung mga chalk dust talagang inipon ko at dinakot. Sabihin nila hindi ako marunong maglinis. Pati yung mga sulok e dinamay ko sa aking pagwawalis. Naging instant janitress talaga ako! Ang sisipag kasi ng mga kaklase ko D-sa kabaligtaran!
Nagawa ko iyon kahit na hikain akong bata. O ha! Saan ka pa, D.

Nang inaayos ko ang mga posisyon ng mga upuan, biglang dumaan si Mateo sa aming klasrum. Nakita ko siya. As usual, sinundan ko siya ng tingin.

May kung ano sa aking puso na hindi ko alam kung ano.

Parang kulog sa lakas ng kabog.

Ngunit ang sarap ng feeling.

Parang Rebisco lang. “Sarap ng feeling ni Mateo.” Hahaha.

Sige D hanggang dito na lamang. Kailangan ko pang gumising ng maaga. May mga takdang-aralin pa ako na hindi pa tapos. Lalong-lalo na ang Math at English.

Naisip ko D na magpatulong sa isa kong kaklase na mahusay sa numbers. Bombay ata kaya ganoon. Galing niya D pero sa Math lamang.

O siya, bukas uli.

Earth Dragon ako

Dahil next year ay water dragon, naalala ko na ako e pinanganak sa taon na iyon kaso isa akong Earth dragon.

Curious ang lola ninyo kaya naghanap ako ng site para tignan ang progress ko sa Year of the Dragon sa http://www.usbridalguide.com.

Bago ko ilahad ang tungkol sa Earth dragon, nakita ko ang mga characteristics ng isang dragon;

CHARACTERISTICS

Innovative [sige, acceptable ito!]
Enterprising [ibig sabihin mahilig pala akong magbenta ng kung anu-ano]
Flexible [kailangan e]
Self-assured [sige na nga, ok na lang ok]
Brave [saang banda?]
Passionate [pwede rin]
Conceited [grabe naman ito. Hindi naman e]
Tactless [barabara minsan hahahaha]
Scrutinizing [wow naman. Detective ba?]
Unanticipated [medyo.]
Quick-tempered [kapag napuno]

Ayon sa site rin sa nasabing site, Earth Dragons make great managers because they are practical, levelheaded and demonstrate a knack for organizing [I always planning my schedules para hindi hustle]. They still have the need to dictate and be admired [every effort should be appreciated], but they are affable, congenial and supportive [100 percent].

Compared to other Dragons, Earth Dragons are less likely to breathe fire at the least irritation. They will work diligently to complete their life goals [focus!]. The Earth element adds a greater portion of self-control to the Dragon’s personality and usually the Earth Dragon is deserving of the respect he or she desires. [tama nga naman. Irespeto ninyo muna ako bago ko kayo respituhin]

These Dragons take their life and romantic responsibilities quite seriously. [weeehhhhh?]

Tulad ng nauna kong post about sa Capricorn, hindi ko alam kung maniniwala ako rito. Wala namang masama kung paminsan-minsan e maniwala ako tapos biglang ngiti na lang sa mga hindi kapanipaniwalang pahayag.

12/4/2011

About Capricorn (ako iyon)

Dahil wala akong magawa naisipan ko na hanapin ang kahulugan ng birth month ko at nagulat ako sa aking nalaman.

According to Myriam Maytorena in http://www.astrostar.com, Capricorn is one of the most stable [hindi nga?] and most serious of the zodiacal types [yeah. Inaamin ko na seryoso ako sa tinatrabaho ko parati. Hindi ako pwedeng guluhin kahit sinuman]. They are normally confident [pagdating sa akin, saang banda?], strong willed [kung gugustuhin ko, talagang ginagawa ko] and calm [sort of].

Hardworking [agree. Kinda hahahaha], unemotional [medyo manhid type ako. Hindi ko agad nage-gets at kung minsan malabo para sa akin], shrewd [madalas kapag natataranta na ako], practical [kapag saan ako makakatipid, doon ako.], responsible [naman!], persevering [never say die ang drama ko parati], and cautious to the extreme [minsan nagdadalawang isip pa ako. As in todo usap sa self ko. Parang baliw].

Capricorns are Practical and prudent [pinag-iisipan ko palagi kung tama ba ang nagiging hakbang ko sa aking mga desisyon.]

Ambitious [hanggang ngayon di ko pa rin sinusuko ang ambisyon ko sa buhay] and disciplined [madalas lang mangyari ito sa akin. Kapag nasa mood lang ako hahahaha]

Patient [sobra. Sagad sagad na nga eh] and careful [Minsan inaabutang ng kamalasan hahaha.]

Humorous [ito talaga ang laging nakikita sa akin. Joke na korni pinapatulan ko.] and reserved [ano raw?]

Pessimistic [totally agree ako rito. As in trademark ko iyon] and fatalistic [hala!]

Can be Miserly and grudging [iyak na nga lang ako.]

Can be stiffly conventional [let me think of this] and rigid [katulad din ng nauna].

Hindi ko alam kung maniniwala ako sa sinabi niya. Kung tutuusin 50 percent e totoo at 50 percent no comment lang ako.

Still, I respect her opinion ^_^

11/26/2011

Gamit

It seems that technology is everywhere. Andiyan ang mga phones, smartphones, android phones, tablets, laptop, netbook, LED TV, plasma TV, DVD player, Blu-ray, 3D TV, components at kung anu-ano pang mga bagay na masasabi nating one of the important thing na kailangan meron ka. Kung wala ka, hindi ka “in”. O di kaya, isang malaking ALIEN o extinct species kung wala ka ni isa sa mga nabanggit ko.

Aminin na natin, cellphones are important to our lives. Sa panahon na ito, walang taong walang cellphone. Usong-uso na rin ang tablets kaso hindi ko sinasabi na isa sa necessity ang pagkakaroon ng tablet. Sapat na ang cp sa buhay ng tao. May mga cellphone nga diyan na ang daming features. Mapapa-wow ka sa specifications na pinapakita no’n. Sa kasamaang palad, mabigat sa bulsa at higit sa lahat nakakabutas ng pitaka. Mas maraming features, mas mahal. That’s the reality. Kapag nag-iikot nga ako sa mga malls napapa-OMG sa presyo. Sa liit no’n, five digits na ang presyo! Naman! Kung sa bagay, hindi ko naman puwedeng sabihin sa kanila “bilhin lang ninyo ang kailangan ninyo” kung sobra-sobra ang perang meron sila. Come what may. Buhay nila iyon.

Uso rin ngayon ang naglalakihang widescreen television. Yung cinamatic ang dating. Parang may sarili ka ng sinehan sa bahay mo. At kung malaki ang telebisyon mo dapat maganda ang sound system na meron ka. Home theater ang tawag doon. Dapat dolby at higit sa lahat nagpapadagundong ng bahay. Huwag naman ‘yong wasak pati ang eardrums mo dahil sa lakas ng tunog. Subalit, tulad ng nauna kong sinabi ang tv para ring cellphone. Kapag maraming features at sobrang laki, mahal. Buhay nga naman. Kinasisiyahan ng mga tao ang mga ganoong gamit. No worries naman (para sa iba) dahil may zero interest at may installment na ibinibigay kapag bumili sila ng mga brand new things. Nauuso rin ang pagbili ng 2nd hand materials. Ingat ka lang dapat.

Hindi rin mawala sa isip natin na kapag meron kang gamit na nabanggit ko kanina, tinuturing ka ng mayaman o nakakaangat sa buhay. Totoo naman, di ba? May nakita na ba kayong metro aid na may hawak na Ipad o Iphone? At may nakita na rin ba kayong taong naninirahan sa ilalim ng tulay na may 42″ na TV at kompleto sa sound system? Wala, di ba? Kaya kadalsan, kung anong mga gamit na meron ka pamantayan iyon kung anong klase kang tao. Siya nga naman.

Para maging malinaw na ang usapin na ito tatapatin ko na kayo na hindi kami mayaman o pinanganak na mayaman. Simple lang ako. Simple lang po ang aking pamilya. Naninirahan kami sa maliit na bahay na kasing tahimik ng isang haunted house. Walang second floor, hindi de-aircon wala rin kaming kotse. Simple lang kami tulad na nabanggit ko noong una.

Naalala ko nga yung kwento ng mama ko kung paano nila pinagsikapan na bigyan kami ng mamahaling gatas. Yung S21. Face-out na iyon ngayon sa market kaya wala na kayong makikitang ganoong brand. Sabi niya sa amin, iyon daw ang mahal na gatas noon. Humingi siya sa tito ko, yung kapatid ng papa ko na ngayon e nasa heaven na. hindi niya binibigyan ang papa ko kung siya yung humihingi. Si mama lang. pala-inom kasi ang tatay ko. Mabisyo sa alak at sigarilyo pero hindi sa sugal. Buhat-buhat ang kapatid ko at ako naman ay hawak-hawak niya, pumupunta kami sa aming tito. Workaholic siyang tao,sabi ng mama ko. Kuripot pero hindi sa kanyang mga pamangkin (kami iyon). Sinosobrahan niya ang bigay para makapag-grocery din ang mama ko. Kapag binigyan na si mama, pupunta na siya sa Mercury drug para bumili ng aming gatas tapos pupunta sa Isetan (yung sa may Sta.Cruz, Manila. Wala na ‘yon ngayon) para mag-grocery. Kapag may sobra, binibilhan kami ni mama damit.

Sa tuwing may gusto kaming magkapatid, binibili naman ng aming magulang ngunit hindi agad-agaran. Maghihintay kami ng ilang linggo bago namin makamit iyon. Hindi naman kami nagtatampo agad. “Anak huwag kayong magtatampo kung hindi namin naibibigay ang gusto ninyo. Kailangan pa namin pag-ipunan iyon. Basta ang mahalaga huwag kayong maiingit kung anuman ang meron ang iba.” Wika ng papa at mama ko parati. Naiintindihan namin sila na salat kami sa pera pero hindi naman sila nagkukulang sa pag-aaruga. Bilang lang ang laruan na meron kami noon. Kadalasan, kuwento ng nanay ko, nanghihiraman pa kaming magkapatid sa laruan. Libro? Iyon ang marami kami, sabi ng mama ko. Kapag binibigay ni papa ang sahod niya kay mama, binibilhan kami ng coloring book. Kung minsan naman librong may kwento. Piso lang kasi iyon noon.

Mahilig silang basahan kaming magkapatid ng kwento. Kung hindi ang tatay namin, si mama minsan. Kwento pa ng tatay ko, nakikisabay daw kami minsan. Pilit naming binabanggit ang mga salitang nakasulat sa libro. Ang bunso kong kapatid ang nakapagsalita ng deretso at ako naman yung bulol style pero naiintindihan naman. Yung nga lang, bulol. Minsan nga raw nakita nila kaming may hawak na libro. Kami na mismo ang nagbabasa. At kung hindi na naman mabanggit, lapit agad kami sa kanila. Ako raw yung lapit ng lapit sa kanila para magpaturo kung paano banggitin ‘yong salita. Four years old ang kapatid ko noon at six years old naman ako.

Nang kami nangungupaan sa isang squater’s area, wala kaming telebisyon. Hindi uso ang colored TV noon, sikat ang black and white. Kung may pasok sila mama at papa, nasa kapatid-bahay lang kami, nakikipanood. Sila lang kasi ang may tv na malapit sa amin. Nakapirme kaming magkapatid sa isang sulok. Hindi kami naghaharutan o gumagawa man lang ng inggay. As in yung mga mata namin tutok na tutok sa screen ng tv. Kung comedy ang palabas, hindi kami humahalakhak ng sobra. Yung tipong kita na yung ngalangala. Tatakpan namin ang aming bibig sabay pipigilan ang aming pagtawa. Pinagtatawanan tuloy kami ng aming kapit-bahay. Kapag nakauwi na ang aming magulang sisilipin lang kami. Hindi kami ginagambala. Pinagmamasdan lang kami mula sa bintana. Kung horror naman, nagyayakapan kaming magkapatid at kapag natapos na yung palabas, uuwi na kami sa aming bahay. Siyempre hindi namin nakakalimutang magpasalamat sa may-ari ng tv. Tapos ikukwento naming magkapatid kung ano ang aming napanood sa mama at papa namin.

Sayang nga lang wala kaming kamera para kunan ng larawan ang mga happy moments naming magkapatid. Wala kaming pera pambili noon. Humihiram lang ang mama ko sa mga kaibigan niya na may kamera. Kapag nakahiram siya, kailangan ubos ang film para mapa-develop na agad. Wala rin kaming video-cam para kunan ang kakulitan naming magkapatid. Magkagayunman, hanga ako kung paano ikinuwento ng mama at papa ko ang aming kamusmusan. Kung paano kami naglalaro at naglalamibingan, lahat yun, klaro niyang naikwento. Astig si mama.

Dahil sa pinagsamang bonus ng nanay at tatay namin, binilhan kami ng tv. Black and white ang binili nila. Nang lumabas ang colored Tv, hindi afford ng magulang namin ang ganoong telebisyon. Mahal kasi iyon. Aba hindi kami na nagreklamo! Lundag kami ng lundag ng binilhan kami ng tv. Hindi na kami makikinood sa kapitbahay, hindi na namin pipigilan ang pagtawa namin at higit sa lahat, makakaiyak na kami ng husto kung horror man ang palabas. Kahit labas ang aming ngalangala e ayos na. Hindi na kami mahihiya. Kahit anong channel na gusto namin, malaya naming nalilipat. Higit sa lahat wala ng tatawag sa amin na kailangan na kaming umuwi. Makakanood na rin sina mama at papa na kasama kami.

Hindi ako mayaman o pinanganak na mayaman. Kung pagpipilitan na mayaman ako, ito na lang ang sasabihin ko, “mayaman ako sa pag-aaruga at pagmamahal ng mga taong nagmamahal at nag-aaruga sa akin.” Gets? Malabo ata. Basta ang mga gamit na meron kami kailanman hindi puwedeng ipagmalaki o ipagyabang sa mga tao. Sa inyo rin. Kung may gamit kayo na mamahalin, magpasalamat sa Diyos sa biyayang pinagkakaloob Niya at ingatin din para tumagal.

1:40pm
11/5/2011

That’s life… all about love…niya di sa akin

Hindi ko mapigilan na magsulat tungkol sa kanya (no need to mention h** name).

Nabasa ko ang kanyang note sa isang networking site at hindi ko alam kung magco-comment ba ako, ili-like yun o dedma lang. Ngunit sadyang hindi ko maisip kung ano ang tumatakbo sa utak ng tao na iyon. Napaka-big deal ba sa isang tao na ma-busted, ma-dump ng taong gusto mo? Katapusan na ba ng mundo kapag ganoon? (kung mabasa man niya ito, lagot. Baka kung ano pa ang isipin niya tungkol sa akin.)

Marahil wala akong karapatang maghusga kung anuman ang nakasulat doon. Unang-una, hindi pa naman ako naba-busted. Hello, babae po ako subalit may mga babae rin namang naba-busted, di ba? Halimbawa kung hindi ka gusto ng taong gusto mo, busted na matatawag iyon. Kung tingin niya lang sa iyo eh kaibigan, boom sakit nun at busted ding matatawag iyon.

Ang pag-ibig, kay hirap i-explain. May gusto kang isang tao tapos bigla mo na lang sasabihin na mahal mo na siya. Ewan tapos kung hindi pareho ang nararamdam niya tulad ng nararamdaman mo no choice to cry over it.

Natural lang iyon sa isang tao na masaktan. Mahirap sa umpisa kaso wala tayong magagawa sa bagay na iyon.

To tell you honestly, nasaktan na rin ako and that will be the last (impossible). It is too complicated to tell it here (malabo kasi. kahit ako di ko gets).

Basta I learned my lesson now. Being single is not bad. I can wait until someone notice me.

From being single to mingle

From being single to mingle
Kwentong AM 2011

Kung noon tahimik lang ako sa sulok, nakasalpak ang earphone tapos nakikinig ng music while reading ang drama ko tuwing break, ngayong taon na ito hindi ko na maiwasan na makipaghalubilo at makipagbiruan sa mga co-workers ko. Ngunit hindi lahat sila eh nakakabiruan ko. Para kaming mga kanya-kanyang club sa loob ng f-society.

May club na problema sa bahay, sa pamilya at minsan naman problema sa lovelife ang pinag-uusapan. May club na it’s a green world ang kamunduhan ng club na iyon. Tapos bigla na lamang magtatawanan hahahahahaha. May club naman na kailangan magkalipit ang mga mukha ninyo kung mag-uusap. secret meeting atang matatawag iyon. May pagkakataon na may club na bigla lamang pag-uuspan ang S-world na accicentally ko namang naririnig (lakas kasi ng mga bibig nila este ang pagsasalita nila) At hindi rin mawawala ang club na kahit anong trip, sige lang.

Iyan ang mga club na meron sa f-society na kinasasadlakan ko ngayon. So far wala naman akong nakikitang mali sa nangyayari at kung anong meron ako ngayon.

Nagbabago na ba ako? O nagbago na ako? Ewan. Change is inevitable nga di ba. Kung nagbago man ako, negative sa ibang mata ng tao, wala akong magagawa sa bagay na yun. Hindi ka naman pwedeng magbago dahil sa iba di ba. O sadyang nilalabas ko lang kung sino talaga ako.

Sa pakikipagsalamuha ko sa kanila, unti-unti kong nakikilala ang mga tao sa paligid ko. Kung anong klaseng tao sila. Marahil, unti-unti ko na ring nalalaman kung sino ang in at out sa buhay ko. Gets? Nevermind na lang. Kausap ko lang sarili ko.

How did we meet? (A memoir about the instant friendship thingy)

When I entered college, I managed to mingle to my colleagues but I didn’t consider them as barkada. Mga kaklase lang na dapat pakisamahan. Iyon siguro. Wala naman akong naging kaaway. Mababait naman kasi sila kaya ganoon din ako sa kanila. “give and take” lang yan. Kung mabait ang kapwa mo ganoon ka rin. Iyon ang naging pamantayan ko sa mga taong nakakasalamuha ko.

Mabait daw ako, iyon lagi ang bukang bibig nila. Walang reklamo akong naririnig sa mga taong nakakasama ko. Ngunit di ako sumasama sa anumang gimik na gusto nilang puntahan. Diretso bahay agad ako. Bahay-school lang ang alam ko. Hindi sa natatakot ako sa parents ko (one factor na rin iyon) ayaw ko lang na umuwi ng sobrang gabi.

Hindi nagtagal ang mga naging kaklase ko eh nag-iba ng majorship. Iba naman eh lumipat kaya new environment na naman. Observe ako ng observe sa bagong mukha. Hanggang doon lang ang kaya kong gawin. Hindi mo talaga pwedeng piliin kung sino ang gusto mong makasama. Nandiyan na kaya “survival of the fittest na lang.” Hindi nagtagal, nakikisalamuha na rin ako sa mga bago kung kaklase. Wala namang nagbago. Kung ano ako dati, ganoon pa rin ako. Subalit may isa akong naging close or I should say instant close classmate. Paano nga ba nagsimula iyon? (walang kamatayang backtrack na naman) As far as my memory was concerned, that person insisted me to join together na kumain ng lunch sa canteen. Malimit kasi akong kumain mag-isa… sa labas. Malapit naman kasi ang mall sa pinapasukan kong unibersidad at ang oras ng lunch naming dati ay humigit kumulang na dalawang oras kaya pagkatapos kumain gagala naman ako. Chance ko na ‘yon para makagala. Minsan naman nakakatabi ko siya kapag alphabetized ang seating arrangement. R kasi siya at S naman ako. Close kaming matatawag kaya lang ako ata ang sumira ng closeness namin. Nang pumasok ang kapatid ko sa unibersidad na pinapasukan ko, naiwan ko ata siya at baka dahil doon eh nagbago ang tingin niya sa akin. Hindi naman sa nang-iiwan ako, may ugali siguro ako na isa lang tao ang kaya kong pakisamahan sa kasamaang palad, mas close kasi ako sa kapatid ko. At iyon ang negative trait na nakita niya. Sumapit ang isa pang taon, tuluyang hinati ang section na kinabibilangan ko. Tuluyan na kaming naghiwalay. Napunta siya sa bagong section. Ano pa nga ba ang magagawa ko. Nang nagtext ako sa kanya na “mami-miss ko siya”, nireplyan lang ako ng “ikaw ba iyan?” Nakakainsulto pero ano ang magagawa ko, iyon na ang naging tingin niya sa akin. Isang masamang tao (kinda).

Well past is past kaya di ko na mababalik ang nakaraan. Almost three years na rin kaming walang communication. Tanda pa rin ba niya ako? Baka nga hindi na. Well that’s life. Na-trauma siguro siya sa ugaling pinakita ko sa kanya noon. Kung tutuusin (ngayon ko lang ito aaminin), siya ang unang bestfriend ko. Kasama ko siya kahit saan. Dahil sa kanya, muli akong nakapasok sa National Library. Marami akong nagawa dahil sa kanya. Siya rin pala ang nag-alaga sa akin noong nagkasakit ako. Salamat sa kanya. Siya kaya, bestfriend din ba ang tingin niya sa akin? Hindi panigurado. Sa mga maling nagawa ko, masama na ang turing niya sa tulad ko.

Kung pahihintulutan ng panahon, gusto ko siyang makita. Ano naman sasabihin ko sa kanya? At ano naman ang pwede naming pag-usapan. Siguro naman sa loob ng tatlong taon na hindi kami nagkita marami kaming pwedeng sabihin sa isa’t isa. Sana masabi niya iyon. Ganoon din ako sa kanya.

Sana naman

Kung bubuksan mo lang ang ‘yong puso
At pagbibigyan ang pag-ibig ko,
Hindi kita iiwan
Di rin kita sasaktan.

Bakit pinagpipilitan mo pa
Sa taong may gusto na sa iba.
Ako sana’y mapansin
At subukang mahalin.

Sana naman
9/4/2011
12:40 A.M

Diary: Bago matulog,inilabas kung anuman ang nasa utak

Masinsinang usapan ba ang ginawa namin. Pakiramdam ko nagiging pakialamera na siya kaso ano ang magagawa ko eh sadyang napapansin na kasi. Wala namang problema o anumang tampuhan thingy ang nangyari. Parang isang pitik lang,o di kaya isang patak ng bleach sa mantsa, magic! Nawala na ang dumi! Ganoon din ang nangyari sa aming dalawa. Hindi ko alam ang rason at wala sa akin ang kasagutan kung bakit nagkaganoon. Sadyang nangyari. Ano ba ang magagawa ko at siya rin mismo. Sanayan lang ‘yan. Ako nga nasasanay ko na ang sarili kong huwag kausapin o pansinin man lang ang mga kakilala ko sa isang networking site. Di rin naman nila ako pinapansin kaya bakit pa, di ba? May kanya-kanya na kaming pinagkakaabalahan. Bukang bibig din niya kanina ang salitang “share” Napatigil ako sa ginagawa ko at binaling ang atensyon ko sa kanya. Lahat naman kasi ng tao pwedeng gawin ang bagay na iyan. Mag-kwento ka lang kahit hindi interesado ang kausap mo o kahit hindi niya magets, basta may lumabas lang na salita sa bibig mo, share ng matatawag iyon. Sa pag-share ay parang pagkuha ng simpatya ng ibang tao. Ngunit kadalasan hindi mo yun namimithi. Kadalasan naman ang pag-share ang nagpapagaan sa kalooban mo. Mailabas mo lang ang saloobin mo, magiging okey ka na.

Malabo ang naging sagot ko sa taong nagtanong sa akin kung nagkaroon ba kami ng tampuhang dalawa. Isang malaking “no comment” lang ang lagi kong sinasabi. Tapos panay ang tukso niya sa akin. Pilit niya akong pinapasalita kung ano talaga ang nangyari at nagkaganoon. Ewan ko. Malay ko ba. “Busy ako kaya wala akong time”. Tugon ko lang sa kanya. “Busy lang ba? O baka naman hindi ninyo alam kung saan pwedeng magsimula ang pag-uusap ninyo?” Tameme ako sa kanyang sinabi.

Kailangan ba sa aming pag-uusap parang friendly letter, may simula at katapusan? Wala akong edeya talaga. Ngumiti lang siya na tila aso. Ba’t ba ang hina ko sa reasoning at logic! Naman! Di ko ma-explain!
Bago matapos ang usapan namin. Humirit pa siyang magsalita. “Kung dati-rati, ganito kayo bakit hindi niyo magawa ngayon?” May something talaga na hindi niyo alam kung ano. Basta kung anuman ang nasa utak niyo, Both of you are free to share without any limit. You are bold to each other. Higit sa lahat siya ang pinaka-close mo.” Naungkat na naman ang salitang “close”. Hindi na ako umimik at baka kung ano pa ang masabi ko. Subalit kailangang may sabihin kahit na magulo o magpapagulo sa utak niya.

“Indeed I can say that we are just close sa likod ng mga monitor namin. Wala ng hihigit pa roon. We both walk in different path now at malayo pa para mag-intersect ang landas namin. Gusto ko pa sana siyang kilalanin kaso hanggang doon na lang talaga. Kung mangyari man ang araw na biglang pumasok sa utak niya na mag-hi o anumang bagay na magpapabalik sa dati, then fine with me. Basta ang importante, hindi ko siya nagugulo, okey na ako.” Sabay gawa sa dapat kung tapusin.

Hindi na humirit ang kausap ko bagkus tumayo siya sa kanyang kinauupuan na malapit sa akin at iniwan ako. Malabo pa rin sa akin kung bakit niya na-open ang bagay na iyon. Nang dahil doon, inaamin ko, bigla ko siyang naalala. Na-miss ko tuloy siya.